Karl Korsch, yılını tam hatırlamıyorum ama 1930’lu yıllarda “sosyalistlerin karşı devrim teorisi yoktur” belirlemesini yapmıştı. Bu belirlemeyi yaparken dönemin komünistlerinin Nazilerin iktidara gelmesini bırakın tahmin etmeyi, böyle bir şeyin olabileceğine ihtimal bile vermemesinden hareket etmişti. Hatırlarsanız III. Enternasyonal de faşizm tanımını Naziler iktidara geldikten sonra yapabilecektir.

Dönemin hakim düşüncesi şöyleydi: Almanya’da büyük ekonomik kriz yaşanıyor ve böyle bir durumda ancak komünistler iktidara gelebilir. Zamanın Almanya Komünist Partisi, SBKP’den sonra dünyadaki ikinci güçlü partiydi.

Faşistlerin hem de derin ekonomik kriz döneminde komünistleri yenerek iktidara gelebilecekleri düşünülemezdi ama gerçekleşecekti.

Nazilerin dönemin işçi sınıfı hareketinden de güç alabilecekleri keza düşünülemezdi ama olacaktı.

Berlin’deki Nazi saldırı grubu SS’lerin bir bölümü eski komünistti.

Almanya Komünist Partisi teorik olarak güçlü bir partiydi. Marx, Engels, Kautsky, Bebel, Rosa Luxemburg ve daha sayılabilecek isimler bu partidendi.

Buna rağmen Naziler bir oranda da olsa kendi teorik anlayışlarını dönemin komünistlerine kabul ettirebilmişlerdi.

1930’lu yıllar civarından bir panel fotoğrafı: panelistler sonraki yıllarda Almanya Demokratik Cumhuriyeti’nde iktidar partisi SED’nin genel sekreterliğini yapacak olan Walter Ulbricht ve Göbbels. Komünistler, Nazileri sadece Yahudi burjuvazisine karşı olmakla eleştiriyordu, gerçekte bütün burjuvaziye karşı olunması gerekirdi.

Naziler anti kapitalist yönleri bulunduğunu komünistlere bile bir oranda kabul ettirmişti.

O yıllardan beri komünistlerde “karşının teorisi” anlayışının önemli değişiklik yaşadığı söylenemez. Zaferlerinden eminler; proletarya sınıfsız toplum mücadelesinde emin adımlarla ilerlemektedir!

Çağımız kapitalizmden sosyalizme geçiş çağıdır belirlemesini hatırlarsınız. Yıllarca bu belirleme yapıldı, sonra da kapitalizme geçildiği görülecekti.

Pratik politikada uzun süreli körlük sadece bizde değil başka ülkelerde de solun özelliklerinden birisi durumuna gelmiştir.

Eskiden, epeyce eskiden burjuvazinin partileri sosyalist güçlerle şu veya bu düzeyde ittifak yapmaya çekinir, onların kazançlı çıkacağı düşünülürdü.

En az 40 yıldan beri ise sol ile sağ bir araya geldiği zaman sağ, deyim yerindeyse, solu zil takıp oynatıyor.

Fransız Komünist Partisi’nin Sosyalist Parti ile ittifak yaptığında nasıl eridiğini  hatırlamaya çalışın.

İtalya Komünist Partisi Yeniden Kuruluş’un –Rifandazione- 1990’lı yıllarda sosyal hareketlerle en iyi bağı olan bu partinin, koalisyon hükümetinde yer aldıktan kısa süre sonra nasıl yok olduğunu öğrenmeye çalışın…

Sağın son yöntemi şudur: sol ile cepheden mücadele etmenin yanı sıra onu içine almaya çalışmak, kendine benzetmek… Burjuvazi de bu süreç içinde değişir ama temel özelliklerini korur. Bunun en güzel örneği bir zamanlar alternatif sol olarak görülen Almanya Yeşiller Partisidir. Bu ülkede kapitalizm, yeşil kapitalizm oldu; Yeşiller ise düzen partisi…

Bize gelince; 6’lı masanın aylarca cumhurbaşkanı adayını açıklayamamasından hareketle gelecekte ne olacağı pekala tahmin edilebilirdi. Açıklanamıyorsa demek ki güçlü bir karşı çıkış vardı ve bu güçlü çıkış da herhalde ittifak içindeki önemli bir güçten geliyordu. Küçüklerden gelse çözülmesi zor olmazdı.

Bu bağlamda İyi Parti’nin Kılıçdaroğlu’nun adaylığına karşı çıktığı aylar öncesinden tahmin edilebilirdi.

Görmek istemeyene gösteremezsiniz. Haftada birkaç kere yayınlanan ve Millet İttifakı’nın nasıl zafer kazanacağını gösteren anketler ve Facebook söylemleriyle kendini ajite eden insanlar biraz olsun düşünmek istemiyordu.

Eski solcu veya değil ama bu insanların büyük bölümünün gerçek hayatla, pratik politikayla ilişkisi kalmadığı söylenebilir.

Onlar rüya aleminde yaşıyorlar ve bırakın yaşamaya devam etsinler.

Bir uykudan uyanıp diğerine yatacaklardır…